یادداشت معصومه صدیقی

        نمیدونم من با این کتاب خیلی احساساتی شدم یا اینکه واقعا هر فصل و صفحه این کتاب مستحق یک گریه‌ی جانانه بود
و شعرهای انتهای کتاب که همه باعث مرور دوباره این روایت در قالب شعر بود و  گریه هایی که تمومی نداشت ...
اگرچه در غم تو نیستم تنها
چنان که  خواسته بودی گریستم تنها