یادداشت م
1401/03/24
4.4
21
کتابِ خوشخوان و روونیه فقط ایده تکراریه.. نویسنده در کتاب های قبلی که ازش خوندم ( وقتی نیچه گریست و درمان شوپنهاور) هم از ایده ی داستان های تاریخیِ موازی و روانکاوریِ شخصیتهای تاریخی استفاده کرده.. و دستش برام خیلی رو شده در حدی که آخر کتاب رو به درستی حدس زدم.. برای همین خیلی کیف نکردم و نمره اش 3.5 ولی بخاطر مفهوم کلی اگزیستانیالش بهش 4 دادم
2
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.