چه بسا این مطلب هنوز وجود دارد که از میان دو دست نگاه و مواجهه، یکی نگاه عقلی و عرفی که ظاهربین است و عینیت‌گرا، دیگری نگاه عرفانی و اعتقادی که باطن‌نگر است و ذهنی، باید انتخاب کنیم. مبنای نگاه دوم توجیه است، مشروعیت‌بخشی از راه پیوند‌دهی با مبانی مورد پذیرش یا ناموسی، مبنای نگاه اول آنچیزی‌ست که درست به‌نظر می‌رسد به‌طور مطلق.
پس نگاه دوم محافظه‌کار است و نوعی تمایل به مبارزه با خود و آنچه می‌یابد یا می‌بیند دارد، اما نگاه اول صراحت‌مندست و به‌اصطلاح نپیچان!