یادداشت آروشا دهقان

        گروه‌های مجازی شعرخوانی رو دیدید؟
یا این نوجوان‌هایی که تو کافه‌ای دور هم گرد میان و از هر دری سخن میگن، بدون این که حرف‌هاشون پیوستگی خاصی داشته باشه و فقط تلاش می‌کنن ساده‌ترین و چرت‌ترین مباحث رو جوری بیان کنند که شاعرانه و ادیبانه به نظر بیاد. ساعت‌ها حرف می‌زنند و ادای شاعران و فرهیختگان رو درمیارن اما از همه‌ی گفته‌هاشون حتی دو صفحه مطلب به درد بخور هم به دست نمیاد. در نهایت هم انجمن با  رد و بدل شدن چند شماره‌ی تلفن و "شما چه قشنگ حرف می‌زنید" به پایان می‌رسه.

"دال دوست داشتن" دقیقا چنین حسی رو به من می‌داد. انگار وسط یکی از این انجمن‌ها بودم و واقعا که چقدر عذاب آور بود‌.
نویسنده در مقدمه‌ی کتاب نوشته : 《چرا باید این کتاب چاپ شود؟》 این سوالی بود که بیش از یک سال از خودم می‌پرسیدم و جواب درستی برای آن پیدا نمی‌کردم.

سوال من هم همینه.
چرا چنین چیزهایی باید چاپ بشن و مهم‌تر از اون، چرا چنین چیزهایی باید انقدر معروف باشن؟
"دال دوست داشتن" کتاب نیست. کپشن‌نویسیه.

اون نیم ستاره رو فقط به احترام درختی دادم که قطع شد تا کاغذ این کتاب باشه.