یادداشت امیرمحمد حبیب پوریان

                به نام نامی بر  نامه 
شاهکار ها،  همان کتاب هایی هستند که  وقتی اخرین صفحه ی کتاب را ورق می زنی،  نمی دانی چند ساعت درونش لانه برگزیدی،  انگار به یک باره نظریات تناسخ جانی دیگر گرفتند و تورا مسافر کردند،،،،،  اینبار دن براون خواننده را مسافری کرده در ان کتابهای پر معما و البته پر مفهوم،  نویسنده هم نه اینکه مسافر را راهی تخیلات کند،  همه چیز انگار واقعی است،  سوژه گیری هایش از یک اتفاق،  ارتباط با اشیا....   ،  یک ذهن فرار می خواهد و نویسنده بسیار خوب این ویژگی را داراست،  در کل خواندنش به شدت مفید است،  حتا برای نوشتن،  در نوشتن هم چیزی بسیار مهم در نثرش وجود دارد که این است =
راوی ها کمابیش عوض می شوند اما انگار هر کدام یکی هستند،  یعنی این موضوع شیوا و خوب است و مثل کتاب (انک ان یتیم نظر کرده)  به این موضوع،  مثل نمایشنامه یا پادکست،  نگاه نشده است؛،،،،، 
سخن بسیار است اما جا کم