در یک کلام: در ستایشِ هدف والای زندگی!

کتاب دائما درحال توصیف لحظات احتضار و مرگه. لحظات جان دادن شخصی که بدون توجه به هدف والای زندگی که همون "شناخت" هست، گذر عمر رو تجربه کرده.
توصیفاتی جزئی از حس و حال درد کشیدن و جان دادن داره که آدم یه لحظه به خودش میگه نکنه تولستوی یه دور مرگو تجربه کرده و بعدش زنده شده و اومده این کتابو نوشته!
خلاصه که عمیقا و اکیدا خوندنش توصیه میشه. توصیه چیه؟ اصن واحبه