یادداشت عارفه شاه حسینی

                خبببب بالاخره تا اینجای سال تونستم به یک کتاب امتیاز کامل بدم و خودم خیلی از این بابت خوشحالم.
با وجود اینکه از قبل فیلمشو دو بار دیده بودم و میدونستم از اول تا آخر ماجرا چه خبره و قراره چی بشه بازممممم موقع خوندنش تعداد زیادی  لبخندهای احمقانه که نمیتونی جلوشون رو بگیری میزدم دقیقا از همون‌ها که خود "مدی" طی داستان میزد.
وقتی مدی میگفت که تو دلش کللللی پروانه دارن پرواز میکرنن منم اون پروانه‌ها رو وااااقعا تو قلبم احساس می‌کردم(و تازه فهمیدم پروانه‌ای شدن قلب دقیقا یعنی چی)و برای اولین بار تونستم کاااااملا قهرمان داستان رو درک کنم. عصبانیت‌هاشو، ترس‌هاشو، شادی‌هاشو، دل به دریا زدناشو، همه همه احساساتش رو می‌فهمیدم انگار که خودم توی کتاب و به جای مدی بودم.
با اینکههههه این یک کتاب برای نوجوون هاست ولی من 25 ساله واقعا باهاش ذوق زده شدم.
هر چیزی راجع به محتوای داستان بگم لو میره و این باعث میشه جذابیتش براتون کمرنگ بشه. فقط میتونم بگم که اگه دلتون یه رمان کوتاه جمع و جور حساااابی عاشقانه میخواد حتما اینو بخونید عااااالیه ،مطمئنم عاشقش میشید 😍
این داستان پررررر از شخصیت‌های کیوت دوست داشتنیه که این بزرگ‌ترین دلیل من برای امتیاز کامل دادن بود. 
دلم میخواد نویسنده رو بغلش کنم بخاطر خلق این اثر و بعد از لوسی مونتگمری این دومین باره که همچین حسی رو به یک نویسنده دارم.


در آخر بگم که ما فقط یک بار زنده‌ایم، باید سعی کنیم با ترس‌هامون رو به رو بشیم و از نقطه امنمون خارج شیم چون فقط در این صورت میتونیم زندگی کنیم نه فقط زنده باشیم.