یادداشت نیما اکبرخانی

        مثل کتاب قبلی که از آقای نیوپورت خوندم این هم 5 ستاره .
معنا و مفهموم کتاب به صورت کلی  در این زمینه ست که چطور اعتیاد به نگاه کردن به صفحات نمایش وسیله های دیجیتالی مختلف داره عمر ما رو ازمون می دزده و ما هم از درک این مساله غافل هستیم.
کتاب در یک سوم ابتدایی سعی می کنه در این رابطه روشنگری کنه و بعدش هم شفاف توضیح بده که البته این خود ما یا بی اراده بودن ما و دلایلی از این دست نیست که سبب چنین اعتیادی شده. بلکه یه بخش مهم از این قضیه هم بر می گرده به اینکه کمپانی هایی مثل فیس بوک ، توییتر و اینستاگرام و .... با توجه کردن ما هستن که پول در می آرن اون هم خیلی کلان. لذا اینها اومدن و متخصصین علوم رفتاری و روانشناسی رو به خدمت گرفتن و بر اساس طراحی های اونها کد نویسی می کنن.
در واقع برنامه ها طوری طراحی میشن که اعتیاد آور باشن و ازشون گریزی نباشه. 
در ثلث دوم توضیح می ده که  چه بخش هایی از استفاده مون از این شبکه های اجتماعی و بازی های آنلاین و ... می تونیم بزاریم کنار و کدوم رو باید نگه داریم و یک سوم پایانی کتاب هم تمرین هایی هست که آقای نویسنده برای خواننده مشتاق به رها کردن این ها و پیدا کردن دوباره وقت و انرژی و زندگی ارائه می کنه. 
به طور کلی نویسنده از اون ایده های رادیکال نداره که باید همه چیز رو بزاریم کنار و بریم توی جنگل زندگی کنیم و .. بلکه می گه باید با ایجاد آگاهی در خودمون و تمرین هایی برای ترک اعتیادمون بتونیم به وقتمون تسلط بیشتری داشته باشیم و ابزار پول درآوردن این کمپانی ها هم واقع نشیم. 
در این دوره زمونه ی حکومت  این شبکه ها برای من یکی که خیلی خوب بود .