یا قاضی الحاجات!

در مقدمه آمده:
"مرحوم باستانی‌پاریزی، به قضات توصیه کرده‌بود که خاطرات خود را بنویسند و منتشر کنند. به عقیده‌ی ایشان تاریخ اجتماعی ایران روزی به کمال نزدیک می‌شود که اطبا و قضات خاطرات خود را بنویسند؛ چرا که این دو گروه با حضور در بطن جامعه با معضلات و گرفتاری‌های مردم ارتباط مستقیم دارند."
نخستین دلیل نویسنده برای نوشتن این کتاب، عمل به این توصیه بوده. و
"دوم هدف بلندپروازانه‌ی من از نگارش این خاطرات این است که فاصله‌ی جامعه با قضات و بالعکس را کم کنم."
اول از همه این را بگویم: هدف بلندپروازانه‌ی نویسنده، محقق نشده. نه به این‌خاطر که کتاب، خوب از آب درنیامده. به این خاطر که اصلا چنین انتظاری از چنین کاری، نامعقول است! شاید اگر نویسنده وبلاگ می‌زد، کانال تلگرامی راه می‌انداخت، در صفحه‌ی اینستاگرامش می‌نوشت و کم‌کم این جریان پا می‌گرفت، به این هدف نزدیک‌تر می‌شد تا با نوشتن یک کتاب طنز، کتاب طنزی که خوب هم هست واقعا. -اگرچه که ماجراها از لحاظ طنزبودن، یک‌دست نیستند. برخی‌شان شادی از ته دل می‌آورند و برخی دیگر، صرفا لب‌خندی.-
دقیقا وجه پررنگ این کتاب -برای من-، طنازی‌اش است، نه قضایی‌بودن موضوع و قاضی‌بودن نویسنده!  کاشکی امین تویسرکانی بیش‌تر طنز بنویسد..
اما نویسنده به هدف اول تا حد خوبی دست یافته‌است و برخی از ماجراها آینه‌ای مناسب برای بازنمایی اجتماع و آسیب‌های اجتماعی هستند.

در آخر؛
اوقات خوشی با این کتاب می‌توان داشت. تفنن و تفریح خوبی است. عجله‌ای هم برای به پایان‌رساندنش نداشته‌باشید. :)

بروم توصیه‌ی باستانی‌پاریزی را به دیگر رفقای حقوق‌خوانم بگویم. خدا را چه دیدید، شاید این جریان نوشتن و خوب‌نوشتن از پشت میز عدلیه، رونق گرفت و نویسنده هم به هدف بلندپروازانه‌اش رسید. :))))))

(((گفتم که به قاضی برمت تا دل خویش
بستانم و ترسم دل قاضی ببری)))سعدی.