یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        احمد دهقان را همیشه با «سفر به گرای ۲۷۰‌ درجه» به یاد می‌آورم. بهترین بود. داستان‌های این مجموعه هم نزدیک بود به همان رمان. به نظرم داستان‌های این کتاب که به اول شخص هم روایت می‌شد، به نوعی تجربه‌ی زیسته‌ی جنگیِ خود دهقان بود؛ چون انگار نویسنده/روای جنگ را از نزدیک لمس کرده بود. خواننده هم می‌دانست.