یادداشت

        اختراع هرروزهٔ ترس
 
از خواب بیدار می‌شوید. تلفن همراهتان را برمی‌دارید. بازی شروع می‌شود.
تروریست‌ها در شهری دور افتاده که تا کنون اسمش را هم نشنیده‌اید عده‌ای را به گروگان گرفته‌اند. آنها از مسئولان می‌خواهند که در قبال آزادی گروگانها به خواست‌هایشان تن دهند. این شهر کوچک حالا پر از خبرنگار و عکاس است و اخبار آن، لحظه به لحظه گزارش می‌شود. شما هم این اخبار را پیگیری می‌کنید. می‌خواهید بدانید سرانجام، تروریست‌ها به خواسته‌ی خود می‌رسند و گروگانها را آزاد می‌کنند یا گروگانها کشته می‌شوند؟ یا شاید هم پلیس در یک عملیات فوق‌العاده تروریست‌ها را از پای در آورد؟
فارغ از این که نتیجه چه خواهد شد، چیزی مهم‌تر در جریان است. چیزی درباره‌ی خود شما: شما هم با این تروریست‌ها هم‌دست هستید.
بله.
خود شما.
شمایی که اخبار آنها را پیگیری می‌کنید و نگران حال گروگان‌ها هستید. می‌پرسید چطور؟
«هدف اصلی هیچ تروریستی کشتن مردم نیست». اهداف آنها استراتژیک است. آنها به دنبال تغییرات سیاسی هستند و می‌خواهند با جلب توجه مردم و رسانه‌ها ترس را منتشر کنند. تروریست‌ها به‌خودی‌خود فاقد قدرت هستند و تنها روش امیدوارکننده برای پیشبرد اهدافشان پاشیدن بذر ترس و آشوب است. به همین دلیل است که آنها به رسانه‌های خبری نیاز دارند.
در گذشته هم ترور وجود داشته اما تروریسم نه. هدف ترور مشخص است: اشخاص مهم و مواضع اساسی جناح رقیب. اما هدف تروریسم تنها یک چیز است: دستکاری احساسات مردم. آنها از تجاوز، قتل و بمب‌گذاری برای رسیدن به این هدف استفاده می‌کنند. و این میان چه ابزاری بهتر از رسانه‌ها؟ آنها تعداد معدودی آدم بی‌گناه را می‌کشند و با مخابره‌ی خبرشان میلیون‌ها نفر را به وحشت می‌اندازند. آنها به این وحشت نیاز دارند. وحشت من. وحشت شما. شمایی که پای اخبار نشسته‌اید و با وحشت‌تان تروریست‌ها را به اهدافشان نزدیک‌تر می‌کنید.
«تئاتر ترور بدون تبلیغات موفق نمی‌شود». رسانه‌ها این تبلیغ را رایگان انجام می‌دهند و خطر ترور را بزرگ جلوه می‌دهند چون فروش روزنامه‌های حاوی گزارش‌هایی در مورد تروریسم بسیار بالاتر از روزنامه‌هایی است که در مورد آلودگی هوا یا دیابت گزارش می‌دهند درصورتی که دو مورد اخیر سالانه بیشتر از ترور تلفات دارند. این فقط یکی از کارکردهای اخبار است.
تکان‌دهنده است، نه؟
اما آیا این تنها ضرر پیگیری اخبار است؟
اگر کلاً اخبار را فراموش کنید چه می‌شود؟
چه چیز مهمی را از دست می‌دهید؟
چقدر زمان ذخیره خواهید کرد؟
چقدر خلاق‌تر خواهید بود؟
ذهنتان چقدر آزادتر خواهد بود؟
دوبلی منتظر شماست.