یادداشت عطیه عیاردولابی

        باورم نمیشه بعد مدت‌ها یه رمان ایرانی درست درمون خوندم. رمانی بدون فاز روشنفکری و تلخ‌بینی و سیاه‌نمایی‌های سیرکننده از زندگی. 

توصیف‌ها، تصویرسازی‌ها، پیرنگ همه بجا بود.
داستانی که سر و ته داشت ، شخصیت داشت، شخصیتش زندگی داشت و مثل همه آدمها دائم درگیر دوراهی‌ها و تصمیم‌های درست و غلط بود.

به نظرم پایان خوبی هم داشت. پیشنهاد می‌کنم. برای کتاب دوست‌ها، خوندنش لذت‌بخشه.