یادداشت سمیرا علی‌اصغری

        به این سبک داستان‌نویسی که خیلی خوب بلدند احساساتِ درونی آدم‌ها را بیان کنند، چه می‌گویند؟ خیلی رئال؟ انگار که مثلا درونیات و افکارِ پسِ لایه‌های مغز، سیب‌زمینی و هویجِ عینی‌اند و توصیفشان کارِ ساده‌ایست!
داستان بسیار نرم و روان پیش می‌رود، کشش دارد چون ما دوست داریم بدانیم زندگی سونیا چی می‌شود آخرش و زندگی مشترکِ درخشانشان چه سرنوشتی دارد؟ (روایت کاملا زنانه است)

به کارِ خانم‌های خانه‌دارِ کتاب‌دوست می‌خورد و این‌ها که جزئیات و توصیفاتِ داستانی را بخشِ جذابِ داستان می‌دانند و من و چند نفرِ دیگر.