از همان ابتدا هم باید حدس می‌زدم آغوش‌های شیرین بعد از اشک‌های شور مجادله‌ی سر ادبیات روسیه همیشگی نخواهند بود. راستش همانقدر که با سونیای داستان می‌شود هم‌ذات پنداری کرد در عین‌حال نمی‌شود درک‌اش کرد... خوش‌خوان است و خوش‌توصیف. این کم‌حجم های پرمغز و پرنماد را قدر بدانید.
        

          به این سبک داستان‌نویسی که خیلی خوب بلدند احساساتِ درونی آدم‌ها را بیان کنند، چه می‌گویند؟ خیلی رئال؟ انگار که مثلا درونیات و افکارِ پسِ لایه‌های مغز، سیب‌زمینی و هویجِ عینی‌اند و توصیفشان کارِ ساده‌ایست!
داستان بسیار نرم و روان پیش می‌رود، کشش دارد چون ما دوست داریم بدانیم زندگی سونیا چی می‌شود آخرش و زندگی مشترکِ درخشانشان چه سرنوشتی دارد؟ (روایت کاملا زنانه است)

به کارِ خانم‌های خانه‌دارِ کتاب‌دوست می‌خورد و این‌ها که جزئیات و توصیفاتِ داستانی را بخشِ جذابِ داستان می‌دانند و من و چند نفرِ دیگر.