یادداشت زهره دلجوی کجاباد

                شخصیت‌پردازی در رمان به قدری عالی است که نمی‌شود عاشق راوی نشد. نمی‌شود هوش سرشار نویسنده را تحسین نکرد. داستان به شکل خطی روایت نمی‌شود. فضاسازی و صحنه‌پردازی‌ها بسیار هنرمندانه است به طوریکه خواننده خود را در طبقه ششم ساختمان اریک امانوئل اشمیت می‌بیند و تمام ساکنان آن طبقه را هم اگر ببیند می‌شناسد. هم طنز دارد و هم غم. حس غربت و مشکلات مهاجرت بدون هیچ اشاره مستقیمی به تمامی منتقل می‌شود. قلم رضا قاسمی به گونه‌ای است که وقتی رمان تمام می‌شود می‌خواهی حداقل یک بار دیگر بخوانیش. چون قطعا نکات زیادی بوده که در خوانش اول از چشمت دور مانده. هرچه با اطلاعات‌تر باشی برداشتت از رمان هم بیشتر می‌شود.