یادداشت علیرضا نوریان

                من هم موافقم،
بگذاریم آفریده خدا تا آن‌وقت که می‌تواند زندگی کند و بعد هم که مرکب تن از نفس افتاد، به خوشی بگذاردش و برود.
دکترها، پدربزرگ‌ها را به زور زنده نگه می‌دارند و انگار زندگی بعد از بیمارستان، تحمل رنج‌هاست بدون امید رسیدن به لذت؛ یعنی تفاله زندگی.