یادداشت ثنا احمدی

        کتابی پر ازغم
پر از بی عدالتی
نسبت به مردمان کشورهایی که عملاً قربانی قدرت‌ها شدند.
و قربانی‌های بی‌دفاع‌تری همچون بچه‌ها هم در این جنگ‌ها دیده می‌شدند.
بچه‌هایی که شاید زنده بمونن، شاید بزرگ بشن و شاید حتی بتونن شغل خوبی برای خودشون دست و پا کنن اما همیشه با کابوس اون روزهای تلخ جنگ زندگی می‌کنند. 
هنوز چهرۀ مادر پدرهای رنج کشیدشون جلوی چشماشونه.
هنوز مرگ خواهر و برادر هاشون یادشونه.
هنوز گرسنگی‌هایی که می‌کشیدن یادشونه.
هنوز هم چهرۀ سربازان دشمن یادشونه.
خیلی خیلی طول می‌کشه تا جهان بفهمه برای رسیدن به هدف‌هاش، نباید خون بریزه.
چون این جهان تا به امروز روی خون بنا شده.
کاش یه روز یه نفر بلند بشه و داد بزنه هدف وسیله رو توجیه نمی‌کنه. 
کاش یه نفر بلند بشه و بگه که هیتلر مرده اما ترس‌هایی که به جون آدم‌ها انداخته نه تنها یه نسل بلکه چندین نسل رو قربانی کرده.
کاش همون یه نفر بگه که فقط هیتلر بد نبوده و همه می‌تونن یه هیتلر باشن برای خودشون اگر و تنها اگر همین قدر خونخوار و سنگدل باشن. که جون یک نسل رو با آتش گلوگه بگیرن و جون چند نسل رو با تصاویر و آثار به جا مونده از اون نسلی که کشته شده.