یادداشت رضا هاشمی

                ادب!

مباحث جناب پناهیان نیاز به معرفی ندارد؛ اگر پای سخنرانی ایشان نشسته باشید یا یکی از آثار را مطالعه کرده باشید، به خوبی از بدیع بودن مباحث آگاه می‌شوید. وجه مثبت سخن‌وری ایشان در این است که معمولا مباحث و معارف قدیمی و اصیل را در قالبی تازه و با بیانی شیوا به مخاطب خود ارائه می‌کند. همین ویژگی نیز سبب می‌شود تا کسانی که کمتر با متون دینی و اخلاقی ارتباط برقرار می‌کنند، راحت‌تر مطالب ایشان را دنبال کنند. نکته مثبت دیگر این که این سبک بیان، باعث نشده تا سطح معارف تنزل پیدا کند.

عنوان کتاب تقریبا بر محتوای کتاب منطبق است؛ البته منطق حاکم بر کتاب، که ارائه دهنده نوعی ارتباط با خداوند است، در سایر آثار نویسنده نیز دیده می‌شود. از این رو به این کتاب می‌توان به عنوان قطعه‌ای از یک منظومه فکری نگاه کرد.

[از نماز نترس! در نرو! دنبال شیرینی‌اش نباش! اگر دنبال شیرینی‌اش باشی، می‌گویی هر موقع شیرین شد می‌خوانم، تلخی نماز را بپذیر. شرط این‌که نماز به آدم ادب بدهد، این است که سختی را بپذیرد.]