این کتاب دوم از آلبر کامو ست که میخوانم قبل این سقوطش را خوانده بودم .
در قسمت های پایانی کتاب شخصیت اصلی  در مورد دنیا و حقیقت آن سخنانی میگوید به بی خدایی هم باور دارد وکلی چرا ها و سوال ها و کلی باور را میگوید . من هم، زیاد سوال ،زیاد باور، زیاد چرا هایی که جوابشان را نیافته بودم داشتم . 
جواب سوال هایم را از خود خدا شنیدم .قرآنش را خواندم فارسی روان و سلیس خواندم بدون هیچ تفسیری .
میفهمیدم چه میگوید .
جواب  سوال هایم را یافتم جواب این را یافتم که خدا هست . و این دنیا در عین حقیقی بودن فانی است .
ديگر برای آرامش و یافتن سوال هایم دنبال انسان ها ی دیگر نمیروم مستقیم پیش خدای خودم میروم و از خود خدایم میپرسم چون آفریننده من جواب سوال هایم را هم میداند . با خدایم که هستم آرامترم آرامشم را یافته ام .