هنوز تمام نشده. واقعا نمی دانم کی تمام می شود. ولی برایم سخت است روایتی چند صد صفحه ای از زبان دشمن و کمک کننده در قتل امام حسین  بخوانم. موقع خواندن مدام رو ترش می کنم یا زیر لب می گویم:« واه…واه…!» چون من از عمر سعد بدم می آید. چون شخصیتش برایم سیاه و تاریک است. ولی همین کتاب، در حد همین چند صفحه ای که تا الان خوانده ام، دید مرا وسیع تر و باز تر کرده. متوجه شده ام که گاهی باید منفی ترین شخصیت را هم بشنوی. نه این که به او حق بدهی جنایت کند! نخیر! ولی حتی در مسیر امام حسین هم نباید کورکورانه، بدون تفکر و با دیدی محدود قدم برداشت. کسی می داند چرا؟ چون امام حسین هرگز اینطوری نبودند. چون اینطوری بودن موثر نیست. اگر من ده سال سینه زنی کنم و در مصیبت امام حسین فریاد بزنم، ولی آخرش نفهمم چرا امام حسین انتخاب کرد مثل کوه بایستد و قیام کند، دقیقا چه چیز خاصی به دست آورده ام؟! عشق بی معرفت چقدر محکم است؟ چقدر؟!