یادداشت علیرضا مقتدائی فر

        تنها قلم محمدرضا سرشار است که انگار من را به درون واقعه می برد، نسیمی که او می‌نوازد، بارانی که او می باراند، مناظری که او توصیف می‌کند را گویی خودم می بینم