یادداشت آروشا دهقان

        این جلد بیشترش «جنیدنامه» است که به نظرم اصلا خوب نبود؛ جوری که بارها وسوسه شدم کتاب رو نیمه‌کاره رها کنم. جنید نامه مثل یک کپی بی‌کیفیت از سمک عیار و هزارویک شبه با چاشنی تقلید از شعرهای فردوسی. پر از تخیل و فانتزی‌های غیرمنطقی و نالازم در داستان اما...
اما سه ستاره‌ای که دادم:
فقط ب خاطر آغاز داستان ابومسلم در این جلد که واقعا درخشان بود. به جرات می‌تونم بگم یکی از درخشان‌ترین معرفی شخصیت‌ها در ادبیات کهن (و حتی نوین) ایران مربوط به شخصیت ابومسلمه.
سیر تحول این شخصیت، گرد اومدن یاران، پیوند جنبش ابومسلم با ایرانیان زرتشتی و ماهیت ایرانی این جنبش خیلی خوب تصویر شده.
در کنار این تصویرسازی خوب، خبری از اون فانتزی‌ها و تقلیدهای آبکی جنیدنامه هم نیست و همه چیز خیلی واقعی‌تر جلوه می کنه. 

پیشنهادم اینه که جنیدنامه رو اصلا نخونید و یکراست بیاید سر ابومسلم نامه. چیزی رو از دست نمی‌دید. همین اندازه که بدونید جنید بدربزرگ ابومسلمه کافیه. (این رو هم ندونید مهم نیست!).