یادداشت محمد خزائی

        در کتاب اخیر استاد، ایشون میگن؛ دانشمندا در جامعه ما هم محترمن هم بهشون بی احترامی میشه، محترمن چون می‌بینن پیش بینی های قبلیشون محقق شده و نامحترمن چون پیش‌بینی های حالاشون برای آینده دور از انتظار و ناخوشاینده. پس عملا ما از اندیشمندامون بهره‌ای نمی‌بریم!

این کتاب نمونه‌ای از پیش‌بینی های اندیشمندانه، درباره آینده جامعه ایران بر پایه تحلیل رویه غلط اتخاذ شده در حدود ۲۰ سال پیشه که حالا میشه به وضوح هشدارهایی که استاد دادن رو در جامعه دید و این نشون میده استاد درست میگن، ما از اندیشمندامون استفاده نمی‌کنیم و نهایتا به عنوان یه جادوگر ازشون لذت می‌بریم و بعد از اینکه پیش‌بینیشون درست از آب در اومد متعجب میشیم و و سرگرم. بعد هم به کارای قبلیمون ادامه میدیم تا پیش‌بینی های بعدی هم محقق بشن.
اینطور شبیه چی هستیم به نظرتون؟