یادداشت عطیّه ضرّابی

        من با این کتاب یاد گرفتم که عکس‌ها پر از زندگی‌اند؛ که نباید ساده از کنارشان گذشت‌. 
نثر ساده و روان کتاب دست مرا می‌گیرد و به آشیانه‌ی گنجشک‌های شیمیایی‌شده‌ی اندیمشک می‌برد و از لابه‌لای شاخه‌های درخت پرتم می‌کند پایین. 
شوق روزنامه‌نگار شدن به جانم می‌اندازد و مجابم می‌کند مثل مادرِ قصه، قلم از دستم نیفتد.‌
هربار که دلم برای داستان عکس‌ها تنگ می‌شود و کتاب را ورق می‌زنم، به قلم نورا حق‌پرست غبطه می‌خورم که این کلمات را نوشته است. 
کاش آوازی بلد بودم تا برایش بخوانم‌.