یادداشت مجید اسطیری

        عکس گرفتن هم چنان که مهر تأییدی بر یک تجربه است، روشی است برای امتناع از آن ــ یعنی محدود کردن تجربه به جستجویی برای یافتن سوژههای جالب با تبدیل کل تجربه به یک تصویر، به یک یادگاری!

 سفر یعنی نوعی راهکار و برنامه ریزی برای جمع آوری عکس. نفس عمل عکس گرفتن آرامش بخش بوده و احساس عمومی سردرگم بودن را که معمولاً در سفر تشدید میشود تسلی می دهد. بیشتر گردشگران احساس میکنند ناگزیر اند دوربین را به عنوان حائلی بین خود و موضوع جالب توجهی که با آن روبه رو میشوند قرار دهند. پس مردد نسبت به واکنشهای دیگری که می توانند انجام دهند شروع به عکس گرفتن می کنند. این کار به تجربه آنها شکل میدهد: بایست، عکس بگیر و راه بیفت!

 این شیوه به خصوص خوشایند آنهایی است که در یک اخلاق کاری سفت و سخت گرفتار شده اند ـ آلمانی ها، ژاپنی ها و آمریکاییها- همراه داشتن دوربین نگرانی گذراندن یک تعطیلات صرف بدون کار را در آنها از بین میبرد. آنها فعالیتی برای انجام دادن دارند که تقلیدی دوست داشتنی از کار است. میتوانند عکس بگیرند. کسانی که گذشته شان از آنها گرفته شده بیشترین شور و شوق را برای عکس گرفتن دارند.

به بهانه 28 دسامبر سالگرد درگذشت سوزان سانتاگ