یادداشت آشیخ دکتر

        دشنام
شاید بتوان گفت یکی از تاریک ترین بخش های تاریخ جهان اسلام و چه بسا تاریک ترین آن دوره ی حکومت بنی امیّه و به صورت خاص دوران حکومت معاویه (علیه الّعن و العذاب) و فرزند فاسقش، یزید است. یکی از ننگین ترین تصمیمات معاویه در این دوره تاریک، وجوب لعن امیر المؤمنین، علی (علیه السلام) بود. به گونه ای که این سنّت شنیع تا سال ها پس از مرگ او در دستگاه بنی امیّه باقی ماند تا آنکه در نهایت عمر ابن عبدالعزیز آن را ملغا کرد. 
کتاب «دشنام»، نوشته ی «سید محسن امامیان» که توسط انتشارات «کتاب جمکران» به چاپ رسیده است، با زبانی داستانی به روایت بخشی از اتفاقات آن دوره می پردازد و با همراه شدن با «زید ابن نعمان» بخشی کوچکی از مصائب آن دوره ی محبان علی (علیه السلام) را روایت می کند. 
در طول داستان به روایت ها و اتفاقات تاریخی گوناگونی اشاره می شود و در برخی صفحات مناقبی از امیرالمومنین (علیه السلام) ذکر شده است که به تنهایی آن کتاب را شایسته ی مطالعه کرده است. 
قال رسول الله (صل الله علیه و آله و سلم) :
«خير اخوتي عليٌّ و ذكر عليٍّ عبادةٌ»