یادداشت محسن امیری

         کتاب خوش‌خوان ‌و روانی بود و نکات خوبی داشت اما انتظارم از محتوای کتاب با توجه به تعریفایی که قبلاً ازش شنیده بودم، بیشتر بود؛ مخصوصاً بعد از خوندن مقدمه و اون تمجید‌ها و جایزه‌ها و... .
بیشترین چیزی هم که از کتاب من رو به خودش جذب کرد احساس خوبی بود که با خوندن خاطرات توتوچان می‌گرفتم نه لزوماً محتوای آموزشی کتاب.
ولی چیزی که به نظرم قابل تأمله، تفکرات و رفتار‌های آقای کوبایاشی، مدیر مدرسه، در زمینه آموزش اون هم در زمانی حدود ۱۰۰ سال پیشه. به نظرم در نوع خودش کم‌نظیره.
به هر حال خوندنش خالی از لطف نیست... .