یادداشت علی دِهنه گر

                'کلمات' حقیر و عاجز هستند از بیان وصف این کتاب.
خط به خط پنجاه صفحه آخر آتشی بود بر دل و داغی بر جگر. بغضی که نمی شود فریاد کرد. از جنس حرف های درِ گوشی است!
هنگام خواندن متن کتاب، مدام از ذهنم خطور می کرد:
"و چه خون دل ها خورد علی(ع) از دست این جماعتِ سر به سجودِ آیه خوان و به ظاهر متدین..."
بخشی از تکه آخر کتاب:
"شیعه تافته ی جدا بافته است. تقدیرش با همه فرق می کند. مثل ده سالگی علی(ع) عقایدش را به سخره می گیرند. بوی خطر که مشموم می شود، تنهایش می گذارند و تنهایش می گذارند، و تنهایش می گذارند..."