شاید از نظر ادبی این کتاب در برابر شاهکارهای هدایت حرفی برای گفتن نداشته باشه، حتی شاید با یه داستان روبه‌رو نباشیم. ولی حس می‌کنم هدایت نمی‌خواسته تو این کتاب اصلاً هنرنمایی بکنه، بلکه می‌خواسته با روایت و شخصیت‌هاش وضعیت ایران رو توی دهۀ بیست نشون بده و به مناسبات بازاری‌ها با سیاست و رسانه و مراکز قدرت اشاره کنه و در انجام این کار خیلی خیلی موفقه. اون‌چه باعث شد خوندن این کتاب خیلی تلخ باشه اینه که در این بیش از ۷۰ سال انگار کوچکترین تغییری در وضع مردم و مملکت و دولت ایجاد نشده. ما هنوز با همون مشکلات دست‌و‌پنجه نرم می‌کنیم و این بی‌نهایت غم‌انگیزه.