یادداشت علیرضا نوریان

        شهید آوینی حرف‌های شنیدنی زیاد دارد و واقعا دنیا را از بالا نگاه می‌کند. اینقدر بالا که فکر می‌کردم تقریبا هیچ فیلمی نتواند او را راضی کند. او افقی را برای سینما ترسیم می‌کند که به نظرم واقع‌نگرانه و البته «پایین» است. یعنی اصلا از سینما انتظار انتقال معارف عمیق را ندارد. شهید آوینی فیلم‌های حاتمی کیا را طوری ستایش می‌کند که انگار تقریبا به غایت آرمان سینما دست یافته‌اند. او برای حاتمی‌کیا یک توصیه دارد: «همین‌طور بمان اگرچه می‌دانم زیستنی چنین که تو داری چقدر دشوار است.»

شهید آوینی معتقد است که فیلم باید سرگرم کننده باشد و برای عموم مردم ساخته شود ولی سرگرمی هدف آن نیست. او فکر می‌کند که مفاهیم باید ساده بیان شوند و آنها که پیچیده می‌گویند، سعی دارند در مخاطب اعجاب ایجاد کنند. این جمله را ببینید:

«زندگی چمدانی است که در فرودگاه ابدیت جا می‌ماند...»

شهید آوینی می‌گوید که این جمله واقعا معنایی ندارد و گفته شده برای آنها که پیچیدگی را ملازم عمق می‌دانند. مخاطب این جمله ظاهربینانی هستند که می‌خواهند اطرافیان، آنها را آدم‌های بزرگی بدانند.