یادداشت محمد مهدی

        باسمه
🔰 اسم «سایمون سینک» رو اولین بار سر یکی از کلاس‌های ارشد شنیدم. استاد درس مهندسی و مدیریت کیفیت توصیه کردن به خوندن کتاب‌هایی از ایشون و چنتا هم تحقیق در گذاشتن و این موارد.
🔰 قبلاً اسم کتاب «رهبران آخر غذا می‌خورند» رو از همین نویسنده شنیده بودم؛ ولی با توجه به تجربیات منفی که از خوندن کتاب‌هایی پرطمطراق و کم محتوایی با این عناوین داشتم، سمتش نرفته بودم. 
🔰 بازی بی نهایت! عنوان و توضیحات این کتاب برام جالب بود؛ ولی اون بدبینی کلی رو همچنان حفظ کرده بودم و بیشتر دنبال نقاطی بودم که بگم: «می‌دونستم به درد نمی‌خوره» و تمام. انصافاً اوایل کتاب هم یه جاهایی داشت اینطوری می‌شد 😂
🔰 هرچقدر جلوتر رفت، ایده رو بهتر از آب و گل درآورد و مطرح کرد. جذاب و جذاب‌تر! نگاه انسانی و واقعی به اقتصاد و زندگی که دهه‌هاست به اسم ایده آل گرایی کنار گذاشته شده...
🔰 کلاً که خیلی خوبه؛ ولی فصل «زوال اخلاقی» درس‌های زیادی داشت برای خودم. 
🔰 یکی از دوستانی که کتاب‌های قبلی ایشون رو خونده بود و بخشی از این کتاب رو خوند، اشاره داشت که قلم و مفاهیم سینک در این کتاب خیلی پخته‌تر هم شده که نشون می‌ده رشد برای همه ادامه داره 😊
🔰 حتماً توصیه می‌کنم بخوندیش! فکر نکنین که این حرف‌ها هیچوقت اجرا نمیشه! دوست حقوق خوانده ای در سفر چند روز گذشته پیدا کردم که روند وحدت رویه آرا قضایی و کنوانسیون شدن و فراگیری اونا رو برام توضیح داد؛ الگویی که با اندکی تفاوت در اکثر موارد همین‌طوره. پس امکانش هست آینده رو بهتر کرد!

پ.ن: خیلی طول کشید چون وسطش یه رفت و برگشت سفر طولانی و بیماری و... افتاد. کتابم هم یه آسیبی دید که کمرم شکست 🥲