یادداشت توکلی

        چند سال پیش در مسیر بازگشت از سفری اتوبوسی، تصادف وحشتناکی را تجربه کردم. چند روز بعد گزارش تصادف را در برنامه‌ی خبری دیدم.   آن‌جا بود که فاصله‌ی بین "شنیدن یک گزارش خبر" و "جزئی از خبر بودن" را حس کردم.
همیشه برایم سوال بود که چطور میتوان این فاصله را بدون تجربه‌ی مستقیم، کاهش داد.  امروز فکر میکنم که این کار به دست یک نویسنده محقق میشود.

از زندگی یک فلسطینی پیش از این گزارش‌های خبری زیاد دیده‌‌بودم یا چیزهایی جسته‌گریخته شنیده؛ اما به لطف این کتاب برای اولین بار همراه یک فلسطینی به روزهای عادی‌اش(بخوانید غیرعادی) سرک کشیدم و کمی احساس "جزئی از خبر بودن" را تجربه کردم.

چقدر پرداخت شخصیت‌ها را دوست داشتم و چه‌قدر حس میکنم همانی که در واقعیت هست را سعی کرد نشان دهد.

پ.ن : خوشحالم که با وجود برچسب رمان نوجوان، از خواندن کتاب منصرف نشدم.
پ.ن۲ : اینکه نویسنده اینقدر مسلط به جزئیات زیست یک فلسطینی در سرزمین‌های اشغالی است_با وجود انگلیسی بودنش_برایم خیلی جالب بود.