یادداشت نعیمک

        اگر بخواهم به داستان کتاب اشاره کنم باید به «1984» و «دنیای قشنگ نو» اشاره کنم. یعنی حاکمیت‌هایی که زندگی آدم‌ها را به تصرف درمی‌آورند و همه چیز را برنامه‌ریزی می‌کنند و بیرون زدن از این خط عواقب خوبی ندارد. «ما» هم همین داستان را دارد اما با چند نکته اضافی. «ما» پیش از دو داستان دیگر نوشته شده و حتماً اورول قبلاً از نوشتن «1984» کتاب را خوانده (در خود کتاب هم اشاره می‌شود). اما مهم‌تر این است که روایت تمامیت‌خواه و تصرفی حکومت خیلی دقیق‌تر و واقعی‌تر در این کتاب نوشته شده. یعنی اعتقادی که آدم‌ها به حرف‌هایی که شنیدند،ریاضی شدن (بی‌احساس شدن) و برنامه‌ریزی شدن آدم‌ها و نمای کلی از چنین جامعه‌ای خیلی دقیق‌تر در این کتاب نوشته شده و خب، داستان را یک روسی نوشته و همین لذت خواندن آن را بیشتر می‌کند. 
متاسفانه کتاب‌هایی شبیه این که بخشی از آن‌ها به دنیای «گمانه‌زن» تعلق دارند و البته مفاهیمی سیاسی هم پشت آن‌ها پنهان است ارزش اصلی خودشان را از دست می‌دهند و بیشتر به خاطر شهرت فرامتن خوانده می‌شوند اما «ما» از کتاب‌هایی است که خودش ارزش بالایی دارد و دقت زامیاتین در نوشتن جزییات برای هر علاقه‌مند به ادبیاتی لذت‌بخش است.