یادداشت مریم زندوکیلی

        این روایت، روایت تاریخ است. از دل تناقض، خشم، توحش و عشق انسان برمی‌خیزد. انسانی که چنگ می‌زند، امید می‌بندد، سقوط ‌میکند، مثله می‌شود، مثله می‌کند، فریاد می‌زند، فریاد هم‌نوعانش را به تماشا می‌نشیند، و در وانهادگی خویش تاریخ را می‌سازد. استحاله‌ی مدام انسان میان قربانی و جلاد و برساخت جامعه‌ای که در خلاء میان سلب و ایجاب معلق است، از واقعیت خود رنج می‌برد اما آرمانش نیز بوی خون و نا می‌دهد. و این همه رنج را پایانی نیست./
[وقتی باید متولد می‌شدم مرده بودم: حالا دیگر هرچقدر خودم را می‌کشتم نجات پیدا نمیکردم.]