اغلب شوریدگی‌های نوجوانی به وصال منتهی نمی‌شن. ولی این ر نوجوان نه می‌فهمه و نه می‌پذیره. عشق نوجوان اغلب هم‌راه با تعهد مادام‌العمره! و به خاطر این شوریدگی شدید و این تعهد عمیق، هر چی هم بگی تو اصلا فلانی ر نمی‌شناسی که عاشقش شده‌ی و بعد از یه مدت هم عملا از سرت می‌افته، قبول نمی‌کنه. باید بگذره؛ زمانش باید بگذره تا ببینه که دیگه واقعا عاشقِ فرد مورد نظرش نیست.ابدا منظورم این نیست که عشق نوجوانی ر زیر سوال ببرم یا بگم اون عشق، غیرواقعیه. اون عشق، کاملا هم واقعیه اما برای زمان خودش. نظر شما چیه؟ 

تفاوت وجود داره بین غیرارادی بودن و بی‌دلیل بودن. بله، منم به طور کلی و برای بیش‌تر موارد معتقدم که عشق ارادی نیست اما این‌طور هم نیست که بی‌دلیل باشه. اون دلیل، ناخودآگاه اثر می‌ذاره. 

شاید بد نوشتم و به‌تره منظورم ر این‌جور توضیح بدم:  نوجوان با دیدن نشانه‌های اندک، عاشق می‌شه. به قول بزرگ‌ترها الکی‌الکی و تو یه نگاه. یعنی شناختش نسبت‌به معشوقش کمه. و حتی به‌نظرم نیازی به شناخت بیش‌تر هم نداره. نوجوان می‌خواد و چه‌بسا باید عاشق بشه! ولی رفته‌رفته که بزرگ‌تر می‌شه، یا چشمش باز می‌شه و می‌بینه که معشوقش اون‌جوری‌ها که خودش تصویر کرده، نبوده یا اصلا نگاهش نسبت‌به زندگی تغییر می‌کنه و اون شوریدگی با این نگاه جدید نسبت‌به زندگی، تناسبی نداره. 

درباره‌ی ملتزم‌شدن نسبت‌به لوازم عاشقی، ممکنه توضیح بدید که چرا از نظر شما ارادیه؟ عشقی که معمولا ما به رسمیت می‌شناسیم، هم‌راه با تعهده و شاید غیرارادی بودنِ تعهدِ پس از عشق، بیش‌تر از غیر ارادی‌بودن خود عاشق شدن باشه! 

عشق هم غیر ارادیه و هم دلیل خاصی نداره، چون اگر دلیل داشته باشه مشروط میشه و عشق مشروط هم دیگر عشق نیست... 

حتما و قطعا. امیدوارم اون اصطلاحا شکست عشقی‌ها، مایه‌ی پیروزی‌تون بشن در دنیا و عقبا! و می‌گن تا سه نشه، بازی نشه. ایشالا سومی‌ش شیرینی عشق و وصال، هر دو ر بچشید-اگر تاحالا نچشیده‌ید_! اگرچه که به‌قول امام احمد غزالی: عشق را همتی است که او معشوق متعالی‌صفت خواهد. پس هر معشوق را که به دام وصال تواند افتاد، به معشوقی نپسندد.. 

این اتفاق برای بزرگ‌ترهایی که از روی عقل و درایت انتخاب کرده‌اند هم می‌افتد....
از آن گذشته همانطور که عرض کردم، عشق ارادی نیست، نه در بزرگ‌سالان و نه در نوجوانان.
اما بزرگسالان بلدند که چگونه خودشان را در معرض عاشق شدن قرار ندهد و یا به دنبال عشق‌شان نروند. 

تصور کنید که شما عاشق یک آقا پسری میشید. 
در اینجا دو کار می‌توانید بکنید، یا به مقتضای عشق‌‌تون عمل بکنید و مثلاً سر صحبت رو باهاش باز کنید و باهاش برید بیرون و...
یا می‌تونید که هیچ کاری نکنید و حتی ازش فاصله بگیرید.
شما بین این دو راه مختار هستید... 

در عشق وصال معنا ندارد.
عشق پارادوکسیکاله...
عشقی که به وصال ختم بشه بعد از مدت بسیار کوتاهی سرد میشه و تمام.
مثل تمام دیگر چیزها در این دنیا، تا وقتی که به آنها دست پیدا نکرده‌ایم جذابیت دارند...



آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت. ان‌شاءالله برای شما.
به تنها چیزی که فکر نمی‌کنم همین‌گونه امور است.
دیگه عشق و عاشقی از سن و سال بنده گذشته. 

کاشکی می‌تونستم بفهمم و بپذیرم حرف‌هاتون راجع‌به عشق رُ؛ در اون صورت عشق چه چیز شگفت و آرمانی‌ای می‌شد! ولی من واقعا نمی‌تونم که بفهمم و بپذیرم عشق، دلیل -ناخودآگاه، نیمه‌آگاه- نداشته‌باشه! 

"عشقی که به وصال ختم بشه..." چند بار خوندم‌ش و دقیقا تحت فشار دو نیروی متناقض قرار گرفتم که یکی‌شون می‌گه: آره؛ درسته! یکی دیگه می‌گه: نه، این چه تصویر جنون‌آمیزیه آخه! و واقعا هم قابل تامله.. می‌شه بپرسم شما معنای زندگی‌تون ر از چی می‌گیرید؟ و چه‌جوری هدف‌گزاری می‌کنید؟ 

بله، بله.. تازه اون بحث پردامنه هم هست که آیا واقعا عاشق فرد مقابل‌مون هستیم یا عاشق خودمون و.. همین مسایل و مباحث هستن که باعث ترس و زده‌شدنم از این نوع عشق و تبعاً عرفان شده‌ن.. به نظرم رسیده که این نوع قرایت‌ها، افراط محضه.. شاید هم باید قابل عشق بشم و این حرف‌ها! "بیا کاین داوری‌ها را به پیش داور اندازیم"؟ 

اگر شما کسی را به خاطر قد و هیکل و قیافه و تیپ و اخلاق و ایمان و... دوست داشته باشید، در واقع عاشق خودش نیستید، بلکه عاشق این صفاتش هستید.
اگر شما عاشق این صفات باشید، یک نفر مثلاً خوشگل تر را ببینید باید عاشق او هم بشوید، در صورتی که چنین نیست... 

درباره‌اش فکر کنید...
وجود انسان پر است از تناقض.


پیچیده است کمی...
من معنا را از اصالت می‌گیرم. از خود بودن. سعی می‌کنم خود درونی را خلاقانه به عالم بیرون از خود فرافکنی کنم و خودم را در آینه عالم خارج از خودم نظاره کنم. به یک معنایی خودم را در دیگران و در عالم خارج بسط دهم. 

بله، بله.. تازه اون بحث پردامنه هم هست که آیا واقعا عاشق فرد مقابل‌مون هستیم یا عاشق خودمون و.. همین مسایل و مباحث هستن که باعث ترس و زده‌شدنم از عشق شده‌ن.. به نظرم رسیده که این نوع قرایت‌ها، افراط محضه.. شاید هم باید قابل عشق بشم و این حرف‌ها! 

ممنونم. فکر می‌کنم به‌ش و به حرف‌هاتون. سبز و پیروز باشید. 

ممنونم. به‌ش فکر می‌کنم و به حرف‌هاتون. سبز و پیروز باشید.