یادداشت محمدهادی رمضان‌زاده

        برای کسی که چندسال توی در و همسایه و دانشگاه استندآپ اجرا کرده و با برچسب طنزنویس، هر دری وری‌ای رو به خورد ذهن خلق الله داده، سخته، مواجهه با این همه نهی و مفی و اکراه و تصور مفسده‌های احتمالی شوخی‌هاش...در کل، خندیدن و خنداندن نهی نشده، ولی انواع و مراتب خنده، شوخی و بذله‌گویی رو توی روایت‌های مختلف بررسی کرده...در کل سنگینه رعایت کردن این همه نکته و سنجه‌های دقیق؛ ولی تلاشمو میکنم، اگر خنده‌ام بیشتر «قهقهه» و نشانه غفلته، تا «تبسم» و شیوه بزرگان؛ لااقل خنده/خنداندن حرام (به‌قول حاجی، به قصد ایذاء با وهن مومن!) ازم سر نزنه!