از بت‌ها فرمانبرداری مکن|
کلیشه؛ کلیشه فرم را از معنا، ذهن را بر شکل معطوف و تمرکز را از محتوا دور می‌کند. پس «از بت‌ها فرمانبرداری مکن» می شود: بت دیگر وجود ندارد و فرمانبرداری از بت هم بی معنا است.
بت اما در روزگار ما همان #خدا ست؛ همان خدای متشخص انسان‌وار که یک ناظر بیرونی است؛ ثواب می‌دهد و عقاب می‌کند؛ بهشت و جهنم دارد؛ فرمان می‌دهد و بازمی‌دارد؛ خوب دارد و بد؛ زشت دارد و زیبا.
بت بزرگ روزگار ما همان خداست. بت‌های کوچک هم به وفور در‌اطرافش پراکنده؛ بت‌های خردی که همه ساخته و پرداخته همان خدای کلان است.
#کلیشه اسم را از رسم می‌اندازد چنان که #آندره_ژید را شاعری هضیان‌گو جلوه می‌دهد؛ شاعری که احتمالا مجنون است و‌ برای همان اصرار داشته جهان را جور‌ دیگری ببیند. او اما #مائده_های_تازه برای انسان ارمغان دارد: #بت خود را بشناس و‌ از آن فرمانبرداری مکن.