جزو اولین رمان‌های ایرانی‌ای هست که خوندم و ازش لذت بردم و حتی جاهایی بخاطر طنز داستان قهقهه زدم.
یکی از نکات جالبی که درباره شخصیت‌ها وجود داره این هست که شخصیت‌ها اکثرا خاکستری‌ان. حتی خود شخصیت محسن که راوی داستان هست یه پسر شر و شیطون ولی جاهایی هم مهربونه. اتفاقات خاصی تو داستان نمی‌افته ولی همین ماجراهای ساده‌ای که تو دل زندگی یه خانواده‌ی بجنوردی میگذره برام جداب و خوشمزه یود مثل طعلم آبنبات نارگیلی. :)