یادداشت

        کار آقای جوادی فوق‌العاده بزرگ بود و فوق‌العاده برام ارزش‌مند بود. اما اونی نبود که دنبالش بودم. این جمله رو آقای مرکبی تو یادداشتشون روی انسان 250 ساله گفته بودن: «ساختن ترکیب اولیهی یک دارو حق است، آنچه ظلم است آن است که به نام داروی نهایی راهی بازارش کنیم و خلقی را گرفتار عوارض نامشخص آن سازیم.» که به نظرم درباره این کتاب هم صدق می‌کنه هر چند خودشون گفتن که یه شروعه ولی خب تبلیغات طرفداران کتاب جز این بود.
امام تو مقدمه شرح جنود عقل و جهل، جایی که داره به علمای اخلاق خرده می‌گیره می‌گه (نقل به مضمون) کتاب اخلاق باید دوا باشه نه نسخه. و این کتاب حتی صلاحیت نداره که نسخه باشه. بیشتر شبیه کتاب مرجع داروسازیه. یه کسی که کلی چیز بارشه باید بشینه و بخونه و از روش برای درد و مرض آدما نسخه بنویسه.
چیزی که من می‌خوام (لااقل)‌ اینه که یکی پاشه و از این احادیث در هم و برهم برای سوال‌های بزرگی که در حد (لااقل) جامعه مطرح می‌شه جواب دربیاره. یه فقیهی پیدا بشه که بتونه عین آدمیزاد به مسائل مستحدثه‌مون جواب بده. و خب این انتظار بزرگیه از این کتاب که حتی برخلاف اسمش ادعاش رو هم نداره.

پ.ن. امیدوارم این کار بزرگ آقای جوادی ابتر نمونه چون لااقل امیدوارم کرد که در ادامه بتونه منتهی بشه به چیزی که من انتظارش رو دارم :-)