حدود ۴ سال پیش جلد اول رو خونده بودم و این بار که جلد دوم رو می خوندم خیلی بیشتر از دفعه قبل لذت بردم. شاید چون اینبار با سبک و قلم سروانتس بیشتر آشنا بودم. 
اینبار صحبت های حکیمانه دون کیشوت  برام خیلی جالب بود که در عین جنون، نصیحت ها و پندهایی که سروانتس از زبانش بیان می‌کنه در اکثر اوقات از یک حاکم فرزانه روشن گرانه تر و ارزشمندتره.

اما اگه قرار باشه جایگاه اول شیرین گویی و نقل پراکنی رو به کسی تقدیم کنم قطعا و یقینا سانچو دارنده مدال طلای شیرین سخنی خواهد بود.

و صد البته جا داره از ترجمه محشر و بینظیر استاد قاضی یاد کنم که این اثر رو به فارسی جاودانه کردند.