اولین کتابی بود که از زویا پیرزاد خوندم و حقیقتا از سبک و قلمش خوشم نیومد.
تنها دلیلی که تا آخرش خوندم این بود که کنجکاو داستانش بودم. می‌خواستم سهراب رو بشناسم. سبک قلم گزارش‌گونه بود؛خالی از مونولوگ. و به نظر من مونولوگ که نباشه داستان حس نداره انگار داری به اخبار گوش می‌کنی. 
می‌خواستم کتابای زویا پیرزاد رو بخونم ولی با خوندن این پشیمون شدم.
به کسی پیشنهادش نمی‌کنم.