یادداشت معصومه توکلی

        خیلی لذّت بخش
خیلی برانگیزاننده
و خیلی اندوهبار

به خاطر همه ی آن جاده ها که هنوز پایم را رویشان نگذاشته ام.
و به خاطر خاطره ی پنجره ی قطار
که تصویر صورت خندان تو از لبه هاش آغاز
و خیلی زود با گندمزارهای گریزان درآمیخته و محو می شد...