یادداشت محمد طاها کریمی

                داستان های کوتاهی داشت.داستان همین طور میرفت جلو و آخرش که میرسید آدم یه حسی مثل شکه شدن به اصافه غم بهش دست میداد.نوع نوشتنش هم پر از غم بود.بعضی جاها هم که میرفت رو به طنز میرسید به همون شکه شدنه.کوتاه و مختصر بودنش هم خوب بود.