یادداشت ماه آسمان

        بین امتیاز ۲.۵ و ۳  تردید دارم...
سه و نه پله، نه چندان جنایی ،نه چندان جاسوسی_معمایی نه چندان باشکوه.کتاب بیش از این که یک کتاب جنایی باشد یک کتاب معمایی_جاسوسی است.
 در این مدل کتاب ها که بر پایه‌ی فرار طراحی شده اند،رشته‌ی وقایع اهمیت زیادی دارد چون اگر خوب به هم متصل نشوند کتاب جذابیت خود را از دست می‌دهد.سی و نه پله از همین بخش ضرر کرده چرا که در میانه‌ی راه چالش های نویسنده ته کشید و شروع کرد به توصیف 
بیش از اندازه، توصیف هایی که در قد وقواره‌ی یک‌ داستان جنایی یا معمایی نبود و حتی هنرمندانه هم‌ نبود.
اطلاعات معمولا از طریق‌ گفت و‌گوی شخصیت فراری با دیگران منتقل می‌شود،اگر حجم انبوه اطلاعات ‌‌‌‌‌به یکباره مطرح شود، خواننده را آزار می‌دهد.سی و نه پله در انتقال اطلاعات هم خوب عمل نکرد. ابتدای داستان اطلاعات زیادی مطرح شد و نیاز داشتم برگردم تا چند بار آنها را چک‌کنم.
از نظر شخصیت پردازی نکته‌ی قابل ذکری به نظرم نمی‌رسد، شاید دلیلش عدم حضور یک نقش مقابل زن (فم فتال)خوب بود، شاید هم نبود که حریف قدرتمند که شخصیت قهرمان را بالا ببرد. شخصیت هنی بیش از حد معمولی با درونیاتی یکنواخت بود که چنگی به دل نمیزد.
به طور کلی فصل اخر باید اوج‌و شکوه داستان باشد و پایان این فصل درخشان ترین بخش آن، اما فصل اخر هم شکوه خاصی نداشت، هیچ گرهی را در ذهن باز نکرد و نزدیک به پایان کتاب ناگهان ورق برگشت، خیلی دم دستی، خیلی ناگهانی...
نمونه‌ای از این مدل را در وزارت ترس گراهام گرین تجربه کردم، (نسخه‌ی صوتی و اقتباسی) اما وقایع خوب کنار هم چیده شده بود.
نسخه‌ی سینمایی هیچکاک از سی و نه پله هم‌‌جذاب‌تر بود وقتی کتاب را میخواندم هم به فکر شمال از شمال غربی اثر هیچکاک و سه نفر برای کشتن اثر ژاک دوره بودم، اگر چه هر سه مورد تفاوتی در داستان با سی و نه پله دارند.