یادداشت مهدی شکرگزار

        رمان ابله، رمانی طولانی است. البته من نسخه صوتی آن را گوش کردم با صدای آرمان سلطان‌زاده.
اولین کتابی بود که از داستایوفسکی کامل خواندم. قبل‌ترش برادران کارامازوف را شروع کرده بودم که نصفه رهایش کردم و دوباره باید بروم سمتش.
داستایوفسکی انسانی اخلاق‌گراست و در این رمان، دنبال انسانی آرمانی می‌رود که در جامعه روز، ابله می خوانندش. گویی پیامبری است در بین طبقه اشراف روسیه. شخصیت‌های داستان، هرکدام ویژگی‌های خاص و عجیب خود را دارند و انگار نماینده‌ی رفتارهای انسان امروزند. شخصیت‌ها کمی اغراق شده‌اند. شاید به خاطر این‌که در هر کدام یک ویژگی منفی نمایان‌تر است.
داستایفسکی از دل این داستان بلند، به دنبال جامعه‌ای اخلاق گرا می گردد و هشدار می‌دهد که با این روند فعلی، دنیا درگیر بیماری می‌شود. و پاکی نابود و سرشکسته می‌شود.
به نظرم بعضی از فصل‌ها کمی طولانی بود و البته چون من نسخه صوتی را گوش می‌دادم، و گاهی بین‌شان فاصله می‌افتاد، تمرکز لازم را در حوادث و داستان‌ها نداشتم و گاهی شخصیت‌ها را فراموش می‌کردم. باید یک بار متنش را هم حتما بخوانم.