نوشتن رمانی براساس زندگی یک شخصیت تاریخی چیز جدیدی نیست و نمونه‌های ایرانی آن را هم کم نداریم و من هم اغلب‌شان را خوانده‌ام؛ از مردی در تبعید ابدی نادر تا نخل و نارنج یامین‌پور. با این حال فکر می‌کنم محمدحسن علوان تنها کسی است که توانسته از پس پرداخت یک شخصیت تاریخی بربیاید، کاری که بسیاری برای آن تلاش کرده‌اند و آثاری خوبی نیز براثر تلاششان خلق شده اما باز در کتاب‌هاشان با شخصیت‌هایی ناقص و مبهم طرف هستیم.
بنابراین اگر به این ژانر علاقه‌مندید «گاه ناچیزی مرگ» را به عنوان یکی از بهترین‌ها از دست ندهید!

[قصد داشتیم یادداشتی مفصلی درباره این کتاب بنویسم، اما مجالش دست نداد وگرنه کتاب مدت‌ها بیش تمام شده بود.