صمد بهرنگی، نویسنده و مترجم ایرانی است که بسیاری از کارهایش برای رده سنی کودکان است. در این آثار، ماهی سیاه کوچولو بیشتر از سایر آثارش شناخته شده. جلال آل احمد نیز به درستی به او نسبت هانس کریستین آندرسن را داده است. به این دلیل که همانقدر روان، شیوا و خواندنی داستان ها را روایت می کند. آنقدر روایت صمد بهرنگی قوی است که تصاویر آن در ذهن خود را نشان می دهد و مفاهیم عمیقی مانند تلاش برای آزادی، مقاومت، ایستادگی در برابر ظلم و نابرابری و رشادت را در ذهن کودکان ایجاد می‌کند.
همراهی و «اشک و لبخند» یکی از ویژگی های مهم قصه های صمد بهرنگی است. بنظر می‌رسد که نویسنده به خوبی می داند تلخ ترین حقایق را چگونه باید برای کودک به تصویر کشید و به آن رنگی از شادی داد تا مخاطب خود را مشتاق نگه دارد.  همانطور که گفته شده معروف ترین قصه او ماهی سیاه کوچولو است که البته یکی از دلایل آن استفاده چریک های فدایی خلق از روایت آن است. 
درحالی که «قصه های اولدوز» به عنوان یک دختربچه که با نامادری اش دست و پنجه نرم می کند و یا «یک هلو هزار هلو» روایت درختی که برای مقابله با ظلم باغبان میوه نمی دهد و ریشه نمی دواند و یا «تلخون» که شاید منظور از آن وضعیت آن دسته از زنان جامعه است که جلوتر از زمانه  حرکت میکنند و به سرنوشت مشترک زنانه تن نمی دهند. با این حال، این قصه ها پر از استعاره و برداشت از آن آزاد است، بنابراین بهرنگی قصه هایی به مراتب خواندنی تر و عمیق تر دارد که کمتر شناخته شده است و اکثرا ریشه در ادبیات فولکلور آذربایجان دارد.
علاوه بر این، بهرنگی گرایشات سیاسی چپ و مارکسیستی دارد و بر افکار آزادی خواهانه و برابری طلبانه اش کاملا می‌توان نفوذ افکار مارکسیستی را مشاهده کرد، تا جایی که از زبان اولدوز میگوید بچه هایی که با نوکر و یا با ماشین گران قیمت به مدرسه می روند قصه های من (اولدوز) را نخوانند. با این همه هیچ وقت طرفدار احزاب و گروه های سیاسی هم مسلک خود نبوده است.