یادداشت سید محمد بهروزنژاد

        قبلا هرجا که اسم کتابی را می دیدم و تعریفش را می شنیدم مطمئن می شدم که کتاب خوبی ست ، از این ساده لوحی ام کم ضرر نکردم...
یکی از ضربات سهمگینی که از این قضیه خوردم دقیقا همین کتاب بود .
اسم دهن پرکن .
طرح جلد خفن (آن موقع این طور فکر می کردم)
بعد محتوا هیچ .
این کتاب شعارزده نیست . رسما شعار است .!
کلا  اکثر نویسندگان متعهد تا می خواهند اندیشه را وارد داستان کنند به جای اینکه نامحسوس باشد ، داستان را تبدیل به بیانیه سیاسی می کنند.

 عیب دیگرش این است که بلاتکلیف است .
نه آن جزئی نگری رمان و شخصیت پردازی و زاویه دید و تعلیق را دارد و نه مثل یک گزارش از یک ماجرای امنیتی ، ساده و سرراست و جذاب است .
ملغمه ای ست از عناصر رمان و گزارش ، به بدترین و شعاری ترین وجه ممکن.

کتاب مثلا می خواسته روایتی از فتنه ی اوایل انقلاب  در تبریز باشد و همزمان رمان باشد و جذابیت هم داشته باشد . منتها نتوانسته.
مشخصا نویسنده اش اصلا با ادبیات درست و درمان آشنا نبوده .
می دانم کتاب معروفی نیست اما اگر مفت هم پیدا کردید نخوانید ، که حیف عمر .!