یادداشت احمد رضائیان

                مرحوم حائری شیرازی را از قبل با تمثیلاتش می‌شناختم، سبک حرف زدن و محاسنِ حنا گذاشته‌اش هم مزید بر علتی شده بود برای اینکه همیشه در ذهنم ماندگار باشد!
تک عنوان‌هایی پراکنده از او خوانده بودم و مجذوب روانی کلام و تمثیل‌های به‌جایش شده بودم؛ اما روزی رفیقی پیشنهاد خواندن «تعلق» را داد و شد آنچه باید می‌شد!
خواندن «تعلق» همان و پی بردن به حکیم بودن این مرد همان؛ دل‌بسته‌اش شدم، آن‌قدر که جمع کتابخوانی را با محوریت آن کتاب سامان دادم و چه لذتی داشت دیدن تعجب آن جمع از عمقِ نگاه این مرد!
حالا نوبت «تفکر» رسید و باز هم حکمتی که از کلام مرحوم حائری شیرازی می‌جوشید؛ کتابی که می‌خواهد بگوید زود به نتیجه رسیدن، زود جواب دادن، پاسخ فوری خواستن، آماده‌خوری کردن نتیجه‌اش تعطیلی فکر است و چه ضربه‌ها که ما ندیده‌ایم از این مشکل!
بخوانید، بخوانید و فکر کنید که چرا فکر کردن برایمان اینقدر غریب است...