یادداشت مهتاب تیموری

                دوسش دارم.چند وقته حوصله ی ریویو نوشتن ندارم.ناراحتم میکنه ولی خب.....یکی از بهترین هایی بود که چند وقت گذشته خوندم.حس غم و افسوس در عین حال نشاط کودکانه رو با هم داشتم. اونجاهایی که مومو میگه من که این چیزارو نمیفهمم یا اون جاهایی که منظور حرفهای ادم بزرگا رو متوجه نمیشه دلم میخواد محکم بغلش کنم.صفحات پایانی کتاب جایی که رزا خانم توی زیرزمین با مومو تنها مونده بود به مدت چند هفته واقعا قلبم به درد اومد.